باید یاد بگیری که نمی توانی فراموش کنی.که اصلش اگر می توانستی که انسان نمی شدی.گذر زمان هم چیزی را عوض نمی کند.فقط به تو ثابت می شود که نمی توانی بجنگی.که اگر بجنگی هر روز ضعیف تر می شوی.باید یاد بگیری زخم هایت را دوست داشته باشی.این زخم ها جزئی از "تو" شده اند.اصلا انگار خودِ "تو"...!نمی توانی خودت را کنار بگذاری.تنها چیزی که تا همیشه برایت می ماند خودت هستی.این زخم ها یعنی تو انسانی.یعنی خیلی می ارزی...
می ارزی...